ගස් දෙකක කතාව
අපි විය දෙගසක් මැදි කර ලතාවක් නම් “ඕනවටවඩා සිතන” ජායා බදායන අතීතයේ පෙර දිනෙක කියු වචන මතකයිද අනුකම්පිත ස්නේහයෙන් යන්නෑ මං කිසිම දින දිනෙන් දින
අපි විය දෙගසක් මැදි කර ලතාවක් නම් “ඕනවටවඩා සිතන” ජායා බදායන අතීතයේ පෙර දිනෙක කියු වචන මතකයිද අනුකම්පිත ස්නේහයෙන් යන්නෑ මං කිසිම දින දිනෙන් දින
සිකුරාදා වැඩ ඉවර කරලා කලබලේම ගෙදර ආවෙ. අලුතින් ගත්ත prepaid රවුටරේ තියෙන නිසා මගේ අනිත් සිම් එක ගැන වද උනේ නෑ. රවුටරේ ගෙනැල්ලා පරණ රවුටර්
අපි කරන හොඳ නරක ඔක්කොම database එකක save වෙනව ඇති නෙ. හොඳ නරක දේවල් එක table එකක් ඇති, අපි ගැන එක table එකක් ඇති තව
මේ දවස්වල ටුවිටර් එකේ අකුරු 280ක් තියෙන නිසාත්, threads දිගට දිගට යන නිසා මටත් හිතුනා මොනවහරි දාන්න ඉතින් ඊයෙ මගේ යාලුවෙක් මට කියපු කතාවක් දැම්මා. ඒක
බොන උන් 13ක් මැද නොබී සිටීම ඉතා කදිම ක්රියාවකි. සමහරෙකුට එය කම්මැලි යැයි කිව හැක. නමුත් එය එසේ නොව, එකිනෙකා මට්ටමෙන් මට්ටමට විවිධාකාර මත් ස්වභාවයන්
අවුරුදු ගානකට කලින් හදපු blog එකට අද පොඩ්ඩක් ගොඩ උනා. දෙයියනේ සෑහෙන කාලෙකින් මුකුත් ලියලත් නෑ. ඒ කාලෙයි මේ කාලෙයි එක්ක බලනකොට කොච්චර වෙනස් වෙලාද.
“හුටා! හෙට උදෙන් ම නැගින්නත් ඕන නේ“ යැයි සිතමින් මා පෙර දින යහනට පැන්නත් මට නම් නිදි දෙව්දුව ගෙන් කිසිදු ආයචනය තිබුනේ නැත. හෙට දින
සිත් තුළ මතුවෙන වදන් පෙළ බ්ලොගයට ඔබා ගන්නවාදැයි නැද්දැයි පිළිබඳ සිතුවිලි වල සටනක් පසුදින රාත්රීයේ සිට තිබින. කෙසේ වුවත් අවසානයේ එය බ්ලොගයේ කෙටීමට මා තීරණය කළෙමි.